Mijn vaste overtuiging is dat er bepaalde krachten zijn waardoor wij nog contact hebben met een overledene. Krachten die zelfs in staat zijn om ons doen en laten te beïnvloeden.

Na het overlijden van mijn vrouw Riek, op 26 april 2020, heb ik dat meerdere keren ervaren. Het meest frappante wil graag met u delen:

Als fervent wandelaar en natuurliefhebber kwam ik voor die tijd regelmatig op een nabijgelegen landgoed. Een smal pad leidde mij naar een heel mooi vennetje met bloeiende waterlelies, helemaal omzoomd met rododendrons, prachtig gelegen en vooral de rust en stilte grepen mij aan.

Iedere keer als ik daar geweest was, zei ik tegen haar dat we daar eens samen naar toe moesten gaan, met de auto erheen en het laatste stukje te voet.

Mijn lieve Riekske was toen al moeilijk ter been en sukkelde met haar gezondheid. Samen daar naartoe gaan, is er nooit van gekomen.

Kijk dit is nu een heel mooi plekje

Toen ze overleden was en gecremeerd, heb ik geen moment getwijfeld. Bij dat vennetje zou ik haar as uitstrooien, dat zou haar laatste rustplaats worden.

Ik ging op zekere dag daarheen om een geschikte uitstrooiplek te vinden. Ik voelde haar aanwezigheid, het was een erg emotioneel moment. Op een mooi stekkie zei ik hardop: “kijk dit is nu een heel mooi plekje…”

Alsof ze naast mij stond, hoorde ik haar duidelijk zeggen “Nee Geert, hier niet”. Zo duidelijk dat ik ervan schrok. Een stukje verder gelopen zei ik weer “en hier dan?”. En weer hoorde ik haar duidelijk zeggen: “nee hier ook niet”. Dit herhaalde zich nóg een keer.

Vertwijfeld kwam ik thuis en nam haar foto in mijn hand en weer hoorde ik haar zeggen: “we hebben het er toch al eerder over gehad, we zouden toch bij de Oirschotse kapel een plekje zoeken?”.

Knipoog

Daarop heb ik alles geregeld en heeft ze inderdaad op het strooiveld bij de Oirschotse kapel haar laatste rustplaats gekregen. Ook op een heel mooi plekje, langs de Beerze.

Maar nu het wonderlijke: enkele weken na de uitstrooiing kwam ik weer bij dat idyllische vennetje en ik schrok me rot! Het vennetje was helemaal uitgebaggerd, alle rododendrons waren weg, er waren bomen gekapt en met zware tractoren was de hele omgeving omgewoeld. Het was één woestenij geworden.

Ik kreeg tranen in mijn ogen. Stel eens voor dat ik haar opmerkingen had genegeerd en ze daar haar laatste rustplaats had gegeven. Je mag er niet aan denken!

Geschrokken ben ik naar huis gefietst, nam direct weer haar foto in mijn hand en ik vroeg: “Wist jij dat ze dat zouden doen?”. Ze glimlachte alleen maar en gaf me een knipoog.

Geert van Oorschot