Al weken keek ik vol verwachting, en ook met een beetje bezorgdheid, uit naar deze week: een bedevaart naar Lourdes met de ‘Vrienden van Lourdes’. Zaterdag 12 juli vertrokken we met de ambulancebus vanuit Goirle, uitgezwaaid door vrijwilligers en achterblijvers. Tijdens de lange reis kon ik afwisselend zitten of liggen op een bed-brancard, wat erg prettig was.

het verhaal van deelneemster Ilse

In de ochtend arriveerden we bij het Accueil Notre Dame in Lourdes, waar we warm werden onthaald door vrijwilligers die al eerder gearriveerd waren. Mijn koffer en spullen stonden al keurig op mijn kamer, wat getuigde van de goede zorg. Vanuit mijn kamer had ik een prachtig uitzicht over de rivier de Gave en de Rozenkransbasiliek.

Later die dag liepen we met onze groep door de grot. Het was fijn om bekende gezichten weer te zien, zoals een mede-gast van vorig jaar. Zij verraste me met een bijzonder cadeau: een beer die ze vorig jaar was begonnen te haken en speciaal voor mij had afgemaakt. Ik was ontroerd.

Ook mijn vriendin Jozien, die met de trein reisde en in een hotel verbleef, arriveerde. We hadden elkaar meteen veel te vertellen. ’s Avonds was er een viering met Mgr. Bonny, waarin gesproken werd over drie vormen van hoop: hopeloos, hoopvol en hopelijk. Daarna genoten we van een indrukwekkend vuurwerk ter ere van 14 juli.

Maandag begonnen we met een rondleiding over het heiligdom en bezochten we de belangrijkste plekken. In de middag vond de openingsviering plaats in de Pius X-kerk, samen met de bedevaartgroepen uit de bisdommen Antwerpen, Brugge en Gent. ’s Avonds namen we deel aan de lichtprocessie, indrukwekkend door de duizenden brandende kaarsjes en de verbondenheid van mensen uit verschillende landen.

Dinsdagochtend regende het, en Jozien en ik besloten af te wijken van het programma. We liepen samen de kleine kruisweg, staken kaarsen aan en zaten op een bankje tegenover de grot. We praatten zachtjes, maar genoten ook van de stilte. Een bijzondere ontmoeting met een vrijwilligster met een soortgelijk verhaal raakte me diep. Begrip zonder woorden – dat was een groot cadeau.

Woensdag begonnen we vroeg voor de internationale mis in de Pius X-kerk. Duizenden mensen uit alle windstreken vierden samen de eucharistie. In de middag besloten Jozien en ik een tocht te maken naar Bartrès. Het was een uitdaging met de rolstoel – soms steil, soms hobbelig, soms met obstakels zoals een smal hek. Toch overwonnen we die door samen te denken in mogelijkheden. In Bartrès bezochten we de schaapskooi van Bernadette. Op de terugweg pauzeerden we midden in een veld. Moe, maar voldaan, kwamen we terug bij het Accueil. Wat een bijzondere ervaring.

Donderdag woonden we de eucharistieviering bij aan de grot, onder de zon. Vrijwilligers deelden hoedjes uit, hielden ons goed in de gaten en zorgden voor voldoende water. ’s Middags zochten we de schaduw op, met een dekentje en wat drinken op een grasveld bij het heiligdom. We genoten van de rust, de gesprekken, het lachen en het stilstaan bij alles wat we beleefden.

’s Avonds luisterden we naar het koor ‘Onze Rijkdom’, bestaande uit mensen met ervaring in armoede. Hun liederen – vol emotie, eerlijkheid, humor en herkenning – raakten me diep. Dit is waar muziek voor mij over gaat: recht uit het hart, troostend en verbindend.

Vrijdag was alweer de laatste dag. In de ochtend pakte ik mijn spullen in. Tijdens de dank- en zegenviering in de middag werden gezegende kaarsen geofferd in de lichtkapel. Ik vond het een mooi idee dat die kaarsen nog zullen blijven branden, ook als wij weer thuis zijn. Daarna bezochten we nog een laatste keer de grot en vulden een flesje met Lourdeswater.

Het afscheid viel me zwaar. Lourdes is voor mij een plek van verbondenheid, stilte, ontmoeting, hernieuwde kracht en diepe rust. Een week vol warme gesprekken, herkenning, bezinning, nieuwe vriendschappen en onvergetelijke ervaringen.

Deze reis was alleen mogelijk dankzij de tomeloze inzet van alle vrijwilligers van de ‘Vrienden van Lourdes’ en het Diocesane Bedevaart van Antwerpen. Mijn grote dank gaat uit naar iedereen: de verpleging, verzorging, artsen, brancardiers, het huishoudelijk team, de keuken, het pastoraal team, administratie en logistiek – en natuurlijk de donateurs. Jullie inzet, zorg, luisterend oor en organisatie maakten deze bedevaart tot een ervaring die ik voor altijd zal koesteren.

Op de Facebook-pagina ‘Stichting Vrienden van Lourdes’ leest u een nog uitgebreider verslag van Ilse.